Nie tracąc ani chwili więcej zabrałem się do dalszej nauki. Stanąłem Na samym brzegu jeziora.

Skumulowałem wszystkie zasoby chakry w naprężonym brzuchu, a następnie przemieściłem ją do płuc, które właśnie nabierały dużo powietrza.  Następnym krokiem było zawiązanie pieczęci i gwałtowne wydmuchanie zawartości płuc, tworząc kulę ognia większą od zaciśniętej  pięści. Świadom tego, że dobrze mi idzie skupiałem chakrę, by później powtużyć tą technikę.

wstałem z ziemi, pełen chakry, by podejść do senseia w celu zjedzenia śniadania. Kiedy już skończyłem, wróciłem nad brzeg jeziora.

Powturzyłem, to co wcześniej, starając się, by wykonać technikę jeszcze staranniej.

Efektem było pojawienie się kuli wielkości 2x większej niz poprzednio

Wstałem, gotów by ponownie użyć tej techniki. Ustawiłem się na brzegu jeziora i pomyślałem: "Teraz czas to zakończyć!!" Przypomniałem sobie wszystko co już wiem na temat tej techniki. Powiedziałem sobie też w głowie słowa pewnego żabiego pustelnika, niegdyś żyjącym w Ukrytej Wiosce Liścia, brzmiały one: "Jedyną rzeczą, która może ochronić ogień i dać mu siłę, jest wiatr.". TAK! Już wiem, jak to zrobić!
Napiąłem z całej siły brzuch, by skupić dokładnie całą chakrę z całego ciała. Następnie przesunąłem ją do płuc, którymi nabrałem tyle powietrza, ile się tylko dało. Kiedy wszystko było już gotowe, zawiązałem pieczęci i wypuściłem nagle z siebie ogień, tworząc ogromną kulę ognia, nie ustając w wypuszczaniu powietrza nabierałem je ciągle nosem, by wciąż powiększać kulę i jak najdłużej ją utrzymać. Kulą tworzyła dziurę w jeziorze  przez 10 sekund, była tak wielka, jak nigdy do tond. Tak, ukończyłem naukę!

Podszedłem do senseia, i usiadłem na ziemi, słysząc jego pochwały na temat mojej techniki. Postanowiłem się zdrzemnąć. W tym też celu udałem się do namiotu.

Napiąłem z całej siły brzuch, by skupić dokładnie całą chakrę z całego ciała. Następnie przesunąłem ją do płuc, którymi nabrałem tyle powietrza, ile się tylko dało. Kiedy wszystko było już gotowe, zawiązałem pieczęci, po czym wydmuchnąłem powietrze... to niesamowite... niesamowite!... NIESAMOWITE! z moich płuc wydobył się.... {Mistrzu Gry napisz mi co się wydobyło...}

Sensei, znudzony i wykończony:

- Ehh... to już nie ma sensu, wracamy do wioski. Pamiętaj by nigdy nie tracić wiary w wolę ognia... jednakże ...    Muszę już wracac. Chodź za mną- i sensei Kakekki ruszył w stronę wioski.